Van circa 2005 tot '25
“Verstedelijking”, een hernomen “oog”.
Soms lijkt er een begrenzing te zijn in je levensloop of ontwikkeling waar je niet doorheen kan.
Op dat portaal staan beuken en rammen heeft dan weinig zin. Geduld lijkt dan namelijk vooral de sleutel te zijn. Misschien ben je er op dat moment immers nog niet klaar voor om aan de andere zijde alles al in gereedheid te zetten voor een volgende stap.
Zo behaalde ik ooit op de tekenacademie een ‘eerste graad in tekenen/schilderen’ om er tien jaar later op diezelfde schilderacademie nogmaals hetzelfde diploma ‘eerste graad in tekenen/schilderen’ op eigen naam te verdienen. In de tussentijd had ik me thuis stiekem wel wat voorbereid zodat ik ter plaatse geen tijd zou verliezen.
Nu staan er hier dus een 100-tal doeken opgeborgen die dan wel al eens een gematigd goedkeurend oog hadden verdiend, maar waar ik me toch nog niet volleerd in voelde.
Meegegroeid met de aansluitende jongere generatie die via ontwikkelingen in vlakglas een dosis strakke discipline van me ingelepeld kregen, is het nu dan tijd om samen met hen om te leren gaan met een soort van “kunstzinnige vrijheid” door het hernemen van deze schilderkunst.
Een oude man met nog een jonge geest vertelde me ooit deze wijze spreuk uit de koekentrommel: “het is niet het doel op zich, maar de weg er naar toe”.
Met die gedachte in petto, kijk ik samen met je uit naar deze volgende gedeelde reis!
(StWtS)